۴۶ سال است که میهن ما زیر چکمه‌های رژیمی تمامیت‌خواه، فاسد و سرکوبگر گرفتار شده است؛ رژیمی که بر پایه‌ی ترور و خشونت بنا شده و در فریبکاری استاد است. در عرصه‌ی بین‌المللی نقاب اصلاح‌طلبی بر چهره دارد، اما در داخل، چنگال استبدادش را تیزتر کرده و در خارج از مرزها، نقشه‌ی ترور مخالفان را می‌کشد. نیروهای سرکوبگرش صدای اعتراض را خاموش می‌کنند، دیپلماسی‌اش ظلم را پنهان می‌سازد، و جاه‌طلبی‌هایش نه فقط ایران، بلکه منطقه و جهان را تهدید می‌کند
اما در میان این تاریکی، مردم ایران هرگز از مبارزه دست نکشیده‌اند. ما در میانه‌ی میدان ایستاده‌ایم ! زخمی، اما تسلیم‌ناپذیر. شکنجه شدیم، به بند کشیده شدیم، تبعید شدیم و بارها با یأس روبه‌رو شدیم، اما ایستادیم. روح مقاومت در هر اعتراض، در هر نافرمانی، و در هر فداکاری که به نام آزادی انجام شده، زنده است.
ما در گروه اقدام مشترک به این ایستادگی و امید وفاداریم و باور داریم که گذر از این شب بی‌پایان نه با وعده‌های پوچ ممکن است و نه با خوش‌بینی بی‌پایه. این مسیر دشوار وطولانی است، اما برای عبور از آن، باید سازوکاری برای اقدام مشترک بسازیم.
ما نه با توهم “سال آخر” پا به این میدان گذاشته‌ایم، نه چشم امید به منجی و ناجی بسته‌ایم!
ما می‌دانیم که آزادی، محصول مبارزه‌ای سازمان‌یافته و مستمر است – مبارزه‌ای که تنها با همبستگی نیروهای متکثر اپوزیسیون در درون و بیرون ایران ممکن خواهد شد. ما می‌خواهیم اپوزیسیونی شکل بگیرد که بازتاب‌دهنده‌ی تنوع فرهنگی و سیاسی مردم ایران باشد- ائتلافی از همه‌ی آنانی که برای آزادی، عدالت و یک ایران سکولار و دموکراتیک مبارزه می‌کنند.
این تحول باید پروژه‌ای ایرانی باشد، متعلق به مردم ایران و هدایت‌شده توسط نمایندگان همین مردم. ما می‌خواهیم خود، سرنوشت خویش را رقم بزنیم.
امروز به شما می‌نویسیم، نه فقط به عنوان صداهایی از دوردست، بلکه به عنوان پژواک مردمی که دهه‌ها رنج کشیده، ایستادگی کرده و امید را زنده نگه داشته‌اند. ما “گروه اقدام مشترک” هستیم -ائتلافی متشکل از ده‌ها سازمان سیاسی و مدنی ایرانی در تبعید، که با یک مأموریت مشترک هم‌پیمان شده‌ایم: اقدام مشترک.
ما ایمان داریم که:
“این درد مشترک، هرگز جدا جدا، درمان نمی‌شود.”
همراه شو عزیز!
گروه اقدام مشترک
۲۲ بهمن ۱۴۰۳